Tim verteld over het uitlopen van de marathon door de zonovergoten arrondissementen van Parijs op 13 april 2013:
“Gehuld in een strak wit shirtje met het paarse embleem van de Stichting Aniek Hendriskz, Second to None. Met een doel van 3 uur en 30 minuten voor ogen. En met de mentale kracht en het doorzettingsvermogen van mijn nichtje Aniek. Never give up, never surrender. Een marathon is een lange uitputtingsslag van net iets meer dan 42 kilometer. Je moet dan ook veel trainingsuren maken en er tijdig mee beginnen. Dus begon ik in januari met de eerste loopjes. Vanaf februari hanteerde ik een strakker schema met zo’n 3-4 lange trainingen per week. Dan ben je soms 2 uur bezig, en ook nog eens in de koude wintermaanden. Dan heb je wel ‘s de neiging om een avondje over te slaan of een loopje eerder af te kappen. Maar nee, dan dacht ik aan Aniek en zette ik juist nog eens aan. Ik had de Stichting Aniek Hendriksz, Second to None, uitgekozen als doel voor mijn marathon. Als ambassadeur van de stichting, is het mijn taak om de missie – het steunen, stimuleren en/of huldigen van personen die zich kenmerken of hebben gekenmerkt door het moedig en voorbeeldig dragen van een tragisch lot wat hen ten deel is gevallen – zoveel mogelijk uit te dragen. Ik heb dan ook mijn vrienden en collega’s meerdere keren erop gewezen dat ik dit ging doen en waarvoor. De reacties waren dan ook heel positief. De dag zelf was enorm bijzonder. Het weer was geweldig: zon, beetje koud en windstil. En mijn vriendin en beste vrienden langs het parcours. Kortom, ideale omstandigheden om mijn eerste marathon binnen 3:30 te finishen. De truc is rustig beginnen en ook een beetje genieten van alles om je heen. Voordat ik het wist zat ik op de helft van de race en alles ging nog goed. Maar bij kilometer 33 (van de 42) begon het toch allemaal wat moeizamer te gaan. Je wil graag even rustig lopen, even bijkomen, maar denkt dan ook waarvoor je het doet. En ook hier dacht ik een paar keer aan mijn nichtje Aniek. Zij, die zich zo krachtig heeft verzet tegen een afgrijselijke ziekte, die zich zo weerbaar heeft getoond en zich steeds zo positief heeft opgesteld. Als Aniek zich jarenlang met een ijzeren wil tegen haar ziekte heeft verzet, dan kan ik dat ook nog wel een halfuurtje. De ontlading was dan ook groot, toen ik na 3 uur en 28 minuten de eindstreep passeerde. Met dank aan Aniek, never give up, never surrender!”